Wat als we elkaar echt verstaan?
Een mooie gedachte. Misschien wel een naïeve. Of juist een dringende.
In elk geval een gedachte die de moeite waard is om niet meteen weg te wuiven.

Want: verstaan we elkaar eigenlijk nog?
Niet alleen qua taal, al kan zelfs dat ingewikkeld zijn.
Maar ook dieper: verstaan als in aanvoelen, inleven, dragen.
Verstaan als een vorm van nabijheid, zonder dat er per se een oplossing is.

We hebben nooit zó veel gecommuniceerd als nu.
En nog nooit zó vaak langs elkaar heen gepraat.
Iedereen zendt. Weinig wordt ontvangen.
We scrollen, reageren, menen, maar vergeten soms te luisteren.
En luisteren, tja, dat kost tijd. En aandacht. En ruimte.
Precies die dingen die tegenwoordig schaars zijn.

We rennen vooruit, maar komen nergens aan.
De wereld ligt in onze handpalm en toch voelen we ons vaak afgesneden.
Sommigen noemen dat vooruitgang. Anderen, zoals de Duitse socioloog Hartmut Rosa,
spreken van versnelde stilstand: de paradox van alles sneller willen doen, en intussen nergens echt bij zijn.

En dan groeit er iets geks.
Vervreemding. Vermoeidheid. Verharding.
Een gevoel van leegte, zelfs als onze agenda’s vol zijn.
Alsof we de wereld om ons heen zijn kwijtgeraakt
en onszelf onderweg ook.

En toch.
Soms gebeurt het.
Iets wat niet gepland was.
Een blik. Een stilte. Een moment van contact.

Twee mensen in een drukke straat.
Een gesluierde vrouw. Een witte man.
Ze lachen.
Niet omdat ze elkaars levens begrijpen.
Maar omdat ze elkaar echt zien.

Misschien begint verstaan daar.
Niet bij grote woorden, maar bij kleine openingen.
Niet bij overtuigen, maar bij aanwezig zijn.
Niet bij gelijk krijgen, maar bij geraakt worden.

Rosa noemt dat resonantie.
Een soort trilling tussen jou en de ander, of tussen jou en de wereld.
Je kunt het niet organiseren. Er is geen stappenplan voor.
Maar je kunt er wel ontvankelijk voor worden.

Hoe?
Door te vertragen.
Je scherm even weg te leggen.
Niet alles meteen te duiden, maar te durven voelen.
Door je zintuigen te openen voor wat er ís:
De stem van een kind, de geur van de zomer, een gezicht dat je niet kende.

Resonantie is zeldzaam en precies daarom zo kostbaar.
Ze overkomt je. En ze verandert je.
Een beetje. Of veel. Ineens. Of langzaam.
Maar altijd echt.

Wat er dan gebeurt?
Dat weet je nooit van tevoren.
Maar het zou zomaar een begin kunnen zijn.
Van iets groters dan jezelf.

Poster ontwerp: Sietse Maat
Stem: Marita Buil
Tekst: Nicolien Luitwieler
Audio techniek: Sietse Maat

DISCLAIMER: We believe all music tracks on this website are in the “public domain”. While we strive to ensure copyright compliance, the origin of some tracks may be unknown. We do not intend to infringe upon any legitimate intellectual or artistic rights. If you are the rightful owner of any music track here and believe its use is unauthorized, please contact us. We do not profit from the display or downloads of any music tracks on this site.